گر نالهٔ من پرتو اندیشه دواند

توفان قیامت به فلک ریشه دواند

شوق تو به سامان خراش دل عشاق

ناخن چه خیال است مگر تیشه دواند

دور از مژه اشک است و همان بی سر و پایی

غربت همه کس را به چنین بیشه دواند

شوری ست در این بزم کز افسون شکستن

چندان که پری بال کشد شیشه دواند

صد کوچه خیال ست غبار نفس اینجا

تا سیر گریبان به چه اندیشه دواند

مجنون تو راگر همه تن بند خموشی ست

چون نی هوس ناله به صد بیشه دواند

وقت است که چون غنچه به افسون خموشی

در نالهٔ بلبل نفسم ریشه دواند

سعی امل از قد دوتا چاره ندارد

بیدل به ره کوهکنی تیشه دواند